แบบฝึกหัดการมองความรู้สึกคนอื่น

แบบฝึกหัดการมองความรู้สึกคนอื่น

สวัสดีเย็นวันอังคารค่ะ

วันนี้ ที่กทม. ฝนตก ตอนเย็นแรงมาก หลังจากที่เราอยู่กับตัวเองซักพัก และเป็นวันแรกในรอบปี นั่งรถเมล์ไปทำงาน ปกติ ขับ รถจักรยานยนต์ มาทำงาน เราตั้งใจนั่งรถเมล์ให้เลยจุดหมายปลายทางเพื่อที่จะได้เรียนรู้เส้นทางเดินใหม่ๆ เจอผู้คนใหม่ๆบ้าง เรียนรู้ความเปลี่ยนแปลงจากการเดินทางบ้าง เราเดินข้ามถนน เดินข้ามทางรถไฟ เดินเจอคน เห็นผู้คนกำลังเร่งรีบ เห็นพระสงฆ์ เห็นเด็ก เห็นขอทาน เห็นคนรวย เห็นทุกอย่างครบวันนี้

สิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น คือ

ทำให้เราเห็น ความเปลี่ยนแปลงเห็นโลกใบใหม่การใช้ชีวิต เคยรู้สึกมั้ยว่า เวลาที่เราสังเกตุแววตาของคนหลายๆคน แววตาของความเหนื่อย แววตาของความท้อแท้ แววตาของคนที่มีความหวัง แววตาของคนไร้เดียงสา การมองเข้าไปให้เข้าไปถึงความรู้สึก โดยมองข้ามการแต่งตัว ภาพลักษณ์ภายนอก วัตถุประกอบการแต่งกาย ที่ทำให้คนคนนั้น เป็นอย่างที่เราจะตัดสินเค้าภายนอก

เราขอเรียกแบบฝึกหัดในวันนี้ว่า  “แบบฝึกหัดการมองความรู้สึกคนอื่น”    เคยได้ยินคำกล่าวหรือเปล่าคะ ว่า เราจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้หรอกจนกว่าเราจะได้เป็นแบบนั้นจริงๆ สัมผัสในจุดที่ยืนอยู่ จะเรียนว่าความโชคดีก็ได้นะที่เราเคยอยู่ในจุดที่ต่ำสุดของชีวิต เราเข้าใจว่า คนคนหนึ่งเค้าไม่ได้ต้องการที่จะเป็นหรอกบางทีแต่สังคมหรือรูปแบบี่ขัดเกลาเค้าสั่งหรือบีบให้เค้าต้องเป็น

เคยได้ยินคำกล่าวหนึ่งของผู้ใหญ่ ท่านหนึ่ง ค่ะว่า ตอนเราเรียนหนังสือเราไม่อยากเป็นเหมือนคนที่เราเกลียดตอนโตขึ้น แต่วันหนึ่งวันที่เราโตมาเป็นผู้ใหญ่แล้วเราจิตใจไม่แข็งพอที่รักษาความเป็นตัวเองที่เราอยากจะเป็นนั้น เราก็อาจกลายเป็นคนที่เราเกลียด

สรุป คือ แบบฝึกหัดการมองความรู้สึกคนอื่น คือ การที่เราเอาใจของเราเค้าไปอยู่หรือมองในสิ่งที่เค้าเป็นเค้าทำ พยายามที่ทำความเข้าใจและไม่ตัดสินในสิ่งที่เราไม่สามารถเปลี่ยนเค้าได้  ถ้าเราเข้าใจคนอื่นเราจะมีความสุขขึ้น

สุดท้าย การตื่นขึ้มามีลมหายใจและพยายามทำให้ดีที่สุดก็ดีแล้วเพราะเราไม่สามารถเปลี่ยนสิ่งรอบตัวเราได้เลย

“จงอย่าคาดหวังกับผลภายนอกที่เราควบคุมไม่ได้แต่จงคาดหวังกับการเปลี่ยนแปลงตัวเราเอง”

แล้วแบบฝึกหัดการมองคนของคุณเป็นยังไงบ้างคะ   

เจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ